Jacobus Frederik Theodorus Bergman (1913 - 1982)

Born 16 Dec 1913 in Amsterdam,NH,NLD

Ancestors

Husband of Cornelia Helena Vlietman — married 12 Aug 1937 in Amsterdam

Descendants

Problems/Questions Profile manager: Fred Bergman [send private message]

Biography

Baptism

Religion: RK

City: Amsterdam

State: Noord-Holland

Country: Nederland

Occupation

1946 zelfstandig ondernemer Amsterdam,NH,NLD

winkelier tabaksartikelen

Burial

NOV 1982 Nijverdal,OV,NLD

Sport carriëre

• International Soccer Player for the Netherlands 1938-1948;
• Bekend voetballer en international in de amateurperiode 1938-1948.

Weblinks

• Postmortem op de Website van Blauw-Wit Amsterdam
• Interlands Co Bergman
• Profiel Co Bergman op de Website van de Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond, KNVB
• Wikipedia Deutsch über Co Bergman

Ko Bergman, ik zie hem nog voor me !

door Nico Scheepmaker
Ko Bergman is op 68-jarige leeftijd overleden. Ben ik dan al zo oud?, is merkwaardig genoeg de eerste gedachte die je bevangt als je zoiets leest. „Ik zie hem nóg voetballen!", denk je vervolgens, eri dat is zo. Toevallig had ik het er vorige week nog met iemand over, dat je vroegste herinneringen tegelijkertijd de onvergetelijkste zijn. Me dunkt dat ik, om me tot het voetbal te beperken, het een en ander meegemaakt heb in mijn leven: 'Nederland twee maal in de finale om het wereldkampioenschap, Ajax drie keer winnaar van de Europa Cup, Feyenoord één keer winnaar van dezelfde Cup, en nog zo hét een en ander. Hoeveel maal heb ik Johan Cruijff niet zien voetballen? En Piet Keizer? Toch beginnen diens gestalte, zijn manier van voetballen, zijn specifieke bewegingen, zijn schaarbeweging, de korte manier waarop hij tegenstanders passeerde, de onverwachtepasses waarmee hij de betonste verdediging openspleet al te vervagen. Ik zie het al niet meer zó precies voor me: ,,Old soldiers never die, they just fade away". (Oude soldaten sterven niet, zij vervagen gewoon.) Toch voetbalde Pietje Keizer twintig jaar later dan Kootje Bergman, hoe komt het dan dat ik de wijze waarop Bergman voetbalde (roodharig, met gekromde rug, de penalties voor Blauw Wit a la Neeskens hard half hoog links langs de keeper in het doelknallend) nog altijd duidelijk voor me zie? Hoe komt het dat ik zijn clubgenoot Piet Westphal (lang, langzaam, krulletjeshaar) de bal nog met gestrekt opgeheven been in de lucht zie doodmaken? Hoe komt het dat ik de parmantige wijze waarop Hans van Wijngaarden met een sliding de bal aan de tegenstander ontfutselde nog voor mij zie. Ook zie ik nog steeds hoe Cor Wilders, licht achterover-hangend, de bal met een ruimende trap naar voren dirigeert, en ik zieHeertje Ferwerda (eerder kittig dan robuust en imposant) de bal nog uit zijn handen met een drop-kick het veld in schieten. Ik zie Hannema (mager, hooggeschouderd) op topsnelheid langs de rechterzijlijn flitsen, en ik zie Ko Stijger nog gedegen hobbelend het middenveld bestrijken. Piet Altink, betrouwbare spil, veel pratend, en op de rechts-backplaats Ko Rous, de Ophoff van de jaren veertig. Piet van Nol, de midvoor, een kleine snelle goaltjesdief, overaltussendoor glippend, ik zie ze allemaal nog uitgetekend voor me, ook al waren het geen van allen wónder-voetballers en haalden maar enkelen het Nederlands elftal: Ko Bergman dus, Cor Wilders, Ko Stijger twee keer, dat was alles. Maar met elkaar vormden zij de eersteklasser Blauw-Wit, dat is een club waar pit in zit, de club van het Stadion, kwam zag en overwon, want het clublied zit me ook nog steeds als gegoten, — ik ken het beter dan het Wilhelmus, om de waarheid te zeggen. Waar de dappere Blauw-Witters spelen, in ons mooi Nederland, zijn het altijd graag geziene gasten, door prachtig clubverband. Enzovoort. De tekst is niet om over naar huis te schrijven, maar de melodie mocht er wezen, het was een echt stadionlied, gecomponeerd door een professionele (Henri Theunisse), en het zingen ervan werd altijd besloten met de strijdkreet: „Alebimba, alebimba, hoera hoera hoera, Blauw Wit! Blauw-Wit! hoera hoera hoera!". Het haalt natuurlijk niet bij de samenzangen die vandaag-de-dag bij de topclubs in zwang zijn, wij hielden onze das ook kouwelijk om de nek geslagen inplaats van, hem uitgespreid boven ons hoofd te houden, maar toch, als ons alebimba over het veld schalde, kromde Kootje Bergman nog eens extra de rug, stormde linea recta op het doel af, en poeierde de bal er met zijn linkervoet in. Zoals hij dat ook in de beruchte Huddersfieldwedstrijd tegen Engeland deed, toen we in 1946 smadeljk met 8—2 van Tommy Lawton c.s. verloren, en Bergman en Wilkes de twee tëgendoelpunten scoorden. Ko Bergman haalde in de voetballerij het hoogst bereikbare wat voor zijn generatie was weggelegd: hetNederlands elftal, en een florerende sigarenwinkel in het steegje tegenover de Bijenkorf. Hij had zijn glorietijd niet in de jaren veertig beleefd (hij behoorde tot die oorlogsslachtoffers onder de voetballers die eer hap van vijf jaar uit hun internationale carrière weggehaald zagen), maar in de jaren zeventig, dan zou hij geen Piet Keizer, geen Rob Rensenbrink, geen Coen Moulijn geweest zijn, maar een soort Sjaak Swart, maar dan op de linkervleugel. Vergeet niet dat Bergman als 17-jarige in Blauw-Wit l belandde, en daar twintig jaar lang niet of nauwelijks uit verdwenen, totdat hij in 1951 als 37-jarige afscheid nam, met 369 competitie-wedstrijden op zijn naam, waarvan verrewegde meeste in de toenmalige hoogste klasse. Een clubrecord! Hij was ook topscorer van Blauw-Wit, en is dat in de dertig jaar die sindsdien verstreken ongetwijfeld ook gebleven. In het seizoen 1937—1938 kwam hij twee maal uit voor het Nederlands elftal, als opvolger van Joop van Nellen. Tegen Frankrijk (2—3) en tegen Luxemburg (4—0). Bergman scoorde niet, maar speelde toen wel met Leo Halle, Weber, Caldenhoeve, Pellikaan, Anderiesen, Bas Paauwe, Wels, Vente, Kick Smit en Puck van Heel, — niet de geringsten in den lande dus. Kees Mijnders van DFC volgde hem twee wedstrijden op, daarna werd Bertus de Harder van VUC de vaste keus voor de linkerwing (zo noemde je dat in die jaren) tot het uitbreken van de oorlog, op één kort intermezzo na: Nederland—Luxemburg 4—5 op 31 maart 1940, toen hij met o.a. Adri van Male, Arie de Vroet, Guus Draeger en Abe Lenstra in Oranje speelde. Daarna vijf jaar stilte, waarna Ko Bergman de eerste na-oorlogse wedstrijd van het Nederlands elftal weer meespeelde: nu met onder meer Piet Kraak, Kees Rijvers, Abe Lenstra en Faas Wilkes. En alweer tegen Luxemburg: 3 van zijn 4 interlands waren tegen Luxemburg! Toenkwam, drie wedstrijden-later, Engeland—Nederland 8—2 (Bergman scoorde dus l keer), Nederland- België 2- ! (beide goals van Bergman!), en nog twee wedstrijden tegen België en Frankrijk. Acht wedstrijden in totaal, vijf doelpunten.Geen hemelbestormende carrière als die van Cruijff, Wilkes of Krol, dat spreekt, maar toch zie ik Ko Bergman, ruim dertig jaar na dato, nog steeds haarscherp voor me, zelfs over de dood heen. En dat is toch ook wat waard. Co Bergman voetbalde voor Blauwwit, Amsterdam, scoorde 5 doelpunten in 8 Interlands: 4x gewonnen: 0x gelijk: 4x verloren; 1x WK kwalificatie; 720 gespeelde minuten: 0x gewisseld: 31-10-1937 Nederland Frankrijk 2- 3; 28-11-1937 Nederland Luxemburg 4-0; 31-03-1940 Nederland Luxemburg 4-5 ; 10-03-1946 Luxemburg Nederland 2- 6; 27-11-1946 Engeland Nederland (Huddersfield, laatste wedstrijd met aanvallende spilsysteem) 8-2; 07-04-1947 Nederland België 2- 1; 04-05-1947 België Nederland 1-2; 26-05-1947 Frankrijk Nederland 4-0.

Sources

Firsthand knowledge from Fred Bergman, his son

Acknowledgments

Thank you to Fred Bergman for creating WikiTree profile Bergman-223 through the import of export-Forest.ged on Aug 24, 2013. Click to the Changes page for the details of edits by Fred and others.